Daar zit ik dan, één jaar later op de bank. Een jaar na mijn ziekmelding, een jaar waarin mijn wereld toch wel op z’n kop stond. Overspannen, stress of een burn-out? Ik had eigenlijk geen idee wat me overkwam, het enige wat ik wist, is dat ik niet meer kon. Migraine, hoofdpijn, pijn in m’n lichaam, last van mijn maag, mijn alopecia wat van tijd tot tijd weer de kop op stak, allemaal klachten waar ik de afgelopen jaren mee had leren leven. Aspirines om m’n hoofdpijn mee weg te slikken, maag tabletjes die ik om de paar maanden aanvroeg bij mijn huisarts, eigenlijk heel gewoon mee leren leven. Maar was het eigenlijk wel gewoon?
Is het normaal om je zo te voelen en zo vaak dingen ‘weg te slikken’? Natuurlijk niet, achteraf had ik eerder aan de bel moeten trekken. Maar ik was zo gebrand om er iets van te maken, om alle veranderingen op het werk, een andere directie, nieuwe samenwerkingsvormen, een andere waarde van mijn rol en collega’s die veelvuldig hun baan opzeiden. Zo veel veranderingen, maar still going strong. Ik wilde onbewust voor de organisatie die vaste rots in de branding zijn. Totdat het echt niet meer ging. De vrijdag voor die maandag dat ik me ziekmelde trok ik al aan de bel bij één van de directeuren bij wie ik me het veiligste voelde om mijn verhaal te doen. Ik gaf hem aan dat het zo niet langer kon. Dat er te veel verwacht werd van mij en m’n afdeling. Te veel lopende zaken, projecten en dan weer een onverwacht verzoek. Maar die maandagochtend erop kon ik niet anders, ik gaf toe, het ging niet meer, ik was op. Met mijn verantwoordelijkheidsgevoel op m’n schoot melde ik me ziek en ben ik huilend m’n bed in gekropen.
Wat daarop volgde was veel gehuil, verdriet en koppijn. Verdriet omdat ik voor mijn gevoel de handdoek in de ring gooide, mijn collega achterliet met al het werk wat wel door moest lopen. Zij was nu alleen, omdat de derde persoon uit ons team net haar baan had opgezegd. Maar ook mijn verantwoordelijkheid naar mijn collega’s en medewerkers binnen de organisatie, ik was tenslotte de HR Manager binnen het bedrijf, de vraagbaak, sparringpartner en deskundige binnen mijn vakgebied, dus hoe moest dat dan als ik er niet meer was. Uiteraard realiseerde ik me echt wel dat dingen zouden doorlopen, maar ik voelde me zo schuldig. Ik heb in die week een coach gebeld waarmee ik al een afspraak had staan. Ik legde haar huilend mijn verhaal uit en het enige wat ze zei is ‘jij hebt rust nodig’, ‘je moet even helemaal niets’. Maar hoe deed ik dat? Ik had geen idee. En huilend viel ik weer in slaap. In de loop van de week heb ik de huisarts gebeld en wilde ik van de pijn in mijn nek en rug af, ik werd gek van die koppijn, die aspirines hielpen gewoon niet meer. Fysiotherapie misschien? Ik kon daar gelukkig snel terecht. Uiteindelijk met verder zoeken naar behandeling voor mijn lichamelijke klachten, heeft de Osteopaat me het meest geholpen, omdat er met deze behandelingen verder gekeken wordt dan alleen de klacht. Vanuit de huisarts werd ik doorverwezen naar de Praktijkondersteuner, waar ik een paar weken later terecht kon. Ik vond het allemaal te lang duren, ik moest toch gaan werken aan mijn herstel? Dan maar mijn ‘zelfhulpboeken’ erbij pakken. Ik zat nu toch thuis en had hier alle tijd voor. Maar ik kon nog geen bladzij lezen en ik ben echt een lezer. Maar het duizelde me allemaal. En wat bleek, met alle drive die ik altijd in mijn werk stopte en die ik stiekem ook ben als persoon, stopte ik al die strengheid en doelgerichtheid in het beter worden, fijn ook als dit snel kon…. Maar hoe erg kom je jezelf dan tegen.
Uiteindelijk was daar een aantal weken later mijn intake afspraak met de praktijkondersteuner van de huisarts. Wellicht kon zij me doorverwijzen? Maar al snel bleek dat ik een goed gevoel bij haar had. Ik ervaarde haar als een kundige en een pittige dame met een GGZ achtergrond, zij moest me toch wel kunnen begeleiden. Naast alle acties die ik zelf had genomen voor een ‘snel’ herstel, werd ik ook gebeld door mijn contactpersoon van onze arbodienst. Of ik het vervelend vond dat zij me belde, omdat we juist altijd zakelijk contact hadden, maar nu ging het over mij. Nee natuurlijk vind ik het niet vervelend, juist fijn. Maar dat fijne draaide al snel om. Voor mijn gevoel werd ik snel richting een gesprek met de directie gepusht. Een gesprek waar ik me helemaal niet sterk genoeg voor voelde. Uiteindelijk erkende de bedrijfsarts mijn klachten en burn-out, maar gaf toch ook wel aan dat de werk angel middels een gesprek aangepakt moest worden. En hoewel ik dat verstandelijk goed begreep en ik zeker een aantal zaken wilde aankaarten over de ontstane werksituatie, althans, hoe ik een en ander het afgelopen jaar heb ervaren, zei alles in mijn lichaam dat ik dat nog niet aan kon. Ik vond dat veel te snel. Mijn grens hierover aangeven vond ik lastig, maar we kwamen overeen om dit gesprek een aantal weken verder in de tijd in te plannen. Desnoods neem je iemand mee gaf de bedrijfsarts nog aan. Maar als je jaren lang (lees 19 jaar) als HR Manager hebt gefunctioneerd, dan moet je dit soort gesprekken toch zelf aan kunnen gaan. Oh ja, één klein detail…ik was ziek en ik was niet meer die krachtige energieke zelf, waarmee ik het gevoel had de hele wereld aan te kunnen. Ik voelde me eerder een verlamd vogeltje die naar het hol van de leeuw gesleept werd. Ik was nu het lijdend voorwerp, er was geen HR ‘onafhankelijk’ persoon die mij bijstond, want ik was dat zelf. Dus ja, wat doe je dan.
Daar ging ik dus een aantal weken later, niet veel beter voelend dan de weken ervoor, dus daarmee overschreed ik weer mijn eigen grens. Achteraf gezien ook één van de dingen waar ik grote moeite mee had in het werk en privé, je eigen grens bewaken. Het moraal van deze blog, bewaak je eigen grens, ten alle tijden. Ook al is dit lastig en voel je je haast gedwongen in een werksetting of privé. Als je niemand hebt die je kunt raadplegen op dit vlak, op je werk of privé, luister dan naar de signalen van je lichaam. Want zoals je leest in deze blog, ik negeerde al mijn lichamelijke klachten compleet en ging daarmee lange tijd voorbij aan mijn eigen grens. Ik dacht dat ik hier mee moest leren leven, dat het erbij hoorde. Alles om je doelen te halen op je werk, om gewaardeerd te worden om wie je bent en wat je doet of voor elkaar krijgt. Niet zeuren, maar gewoon door gaan. Maar die zelf waardering en grenzen aangeven begint echt bij je zelf. En herstel van je lichaam en jezelf als persoon heeft tijd nodig. Dat kun je niet afdwingen. Een osteopaat kan ik zeer zeker aanraden bij lichamelijke klachten. Maar coaching bij stress of een burn-out kan is zeker goede stap richting herstel.
Je leert door coaching onder andere om met meer zelfcompassie naar jezelf te kijken, minder streng voor jezelf te zijn en de teugels iets meer te laten vieren. Uiteraard kunnen er mee thema’s aan bod komen en kun je merken dat kwaliteiten zoals doorzettingsvermogen, daadkracht en doelgerichtheid ook kunnen doorslaan en in ene een valkuil kunnen worden. Om nog maar niet te spreken van je saboteurs. Hoe dan ook, mocht je bovenstaande herkennen, stap één is om ten alle tijden je lichamelijke klachten en daarmee de signalen die je lichaam aangeeft serieus te nemen.
0 Reacties